Dertien jaar geleden kreeg ik zelf mijn eerste miskraam en dit was ook mijn eerste zwangerschap na lang proberen om zwanger te worden. Wat waren we uitzinnig van vreugde toen het uiteindelijk toch lukte! Het was dan ook een grote emotionele schok toen we bij de tweede echo de echoscopist zagen zoeken op het scherm naar een kloppend hartje wat niet meer te vinden was. Mijn man werd onwel, trok heel wit weg en moest zitten en ik voelde een diepe angst door mij heen trekken, een schok van ongeloof. Onze wereld stortte in. Ik kon mijn kindje niet loslaten. Ook mijn lichaam liet de baby niet los, na lange tijd wachten, ook al klopte het hartje al lang niet meer. Ik kreeg een curretage. En daarna wilde ik alleen maar zo snel mogelijk weer zwanger worden, en sloeg hierbij stappen over in rouw.
Inmiddels weet ik dat ik ook niet echt hoef los te laten. Ik mag mijn kindjes anders vasthouden. De verbinding blijft, altijd. Die gaat voorbij het fysieke niveau. Dat is een grote troost voor mij geweest toen ik dat kon voelen tijdens mijn verwerkingsproces.
Ik ging op weg om dieper inzicht te krijgen in het waarom van mijn herhaalde miskramen. De vraag waarom leefde lang bij mij, en het proces van opnieuw zwanger worden en weer afscheid moeten nemen viel mij zwaar, fysiek gezien maar met name ook mentaal-emotioneel. Ik zocht hulp op dit gebied want ik voelde me diep eenzaam en depressief worden maar er was toen weinig hulp te vinden. Er was wel aandacht voor het fysieke deel, maar niet zo zeer voor het emotionele aspect, maar daar had ik juist het meeste hulp bij nodig.
Dus ik ging zelf op zoek naar manieren om mijn verliezen een plek te geven en er kwamen vele mooie mensen en effectieve methoden op mijn pad die me iedere keer een stukje verder hielpen. Ik ging in sessies Transformational breathing terug naar mijn eigen geboorte en ik herbeleefde het oorspronkelijk geboorte trauma waarbij ik in de buik afscheid heb moeten nemen van mijn tweelingbroertje. Dit geboortetrauma werkte direct door in mijn zwangerschappen, realiseerde ik mij, de angst voor verlies was zo groot dat ik het trauma als het ware herhaalde in mijn eigen zwangerschappen, onbewust. Door naar het oorspronkelijk trauma terug te gaan tijdens ademsessies heelde dit mijn oorspronkelijke verlies op diepe lagen.
Ik heb veel te danken aan The Rite of the Womb, een wonderschoon ritueel dat een Chileense vrouwelijke sjamaan de wereld heeft ingezet, waarbij oude pijn en angst en trauma’s opgeslagen in het bekkengebied kunnen worden losgelaten en waarbij je vrouwelijke kracht en je creativiteit wordt gereactiveerd. Ik geef deze rite nu zelf ook door aan zoveel mogelijk vrouwen. Opstellingen werk heeft mij geholpen om alle kinderen een plekje te geven in ons gezin, wat veel rust bracht en ik heb een rouwritueel doorlopen waarbij ik het afscheid op mijn eigen manier vorm kon geven. De opleiding tot Luisterkindwerker bracht mij in nog dieper contact met mijn kindjes, dit heeft mij veel inzichten en troost gebracht. Ik ben erg dankbaar voor alle mensen en nog vele andere methoden die op mijn pad zijn gekomen die me hebben geholpen alle fases van rouw goed te doorlopen.
Het is nu mijn missie geworden om vrouwen te helpen die hetzelfde hebben meegemaakt, om de hulp te bieden die ik toen zelf niet voor handen had. Ik heb daarom als miskraamcoach een effectief stappenplan ontwikkeld. Omdat ik weet hoe ongelooflijk diep dit raakt en dat het verlies je ook nog veel later plots kan overvallen. Maar ik weet ook dat het nooit te laat is, om te rouwen.
Voor mij is het een proces geweest van jaren. Maar ik weet ook dat het zo lang echt niet hoeft te duren. Dat zal voor iedereen anders zijn. Het voelt goed nu, alles is op zijn plek gevallen, zeker nu ik weet dat de verbinding er altijd is met zowel mijn tweelingbroertje als met mijn kindjes en deze is er ook altijd geweest. En dat mijn verlies en het innerlijke werk ongelooflijk veel moois heeft gebracht in mijn leven, mooie ontmoetingen en verbindingen, diepe inzichten, transformaties en het godsgeschenk van nog een zwangerschap toen ik 44 jaar was, van mijn dochtertje Katie die nu 4 jaar is. Iets waar ik eerder niet meer van durfde te dromen. Al het werk had letterlijk en figuurlijk ruimte gebracht op vele niveaus voor nieuwe geboortes, een dochter, en een wedergeboorte van mijzelf, en nieuwe vervullende werkzaamheden.
Misschien voel jij ook dat je er nog iets mee mag of moet doen, met je verlies. Misschien heb je het weggestopt, of huil je er juist nog heel veel om, of misschien juist helemaal niet. Of misschien voel je geen vertrouwen meer in je lichaam en ben je bang voor een volgende zwangerschap, of kamp je met angst of schuldgevoelens die maar niet weggaan. Misschien ben je gewoon doorgegaan met je leven, net als ik toen. Of ben je opnieuw zwanger maar voel je erg veel angst en kunnen extra echo’s je ook niet geruststellen. Ook dat heb ik meegemaakt. Weet dat je het niet alleen hoeft te doen en dat je er niet alleen voor staat.
Voel jij dat je er nog iets mee wil doen? Dan neem ik je graag mee op reis, om je bij te staan en er voor te zorgen dat je geen stappen overslaat in je proces, zodat er weer rust en weer ruimte mag komen, misschien voor een nieuwe zwangerschap of voor een andere symbolische geboorte, van jezelf, een mooi project, of een nieuw leven op een andere manier. We zullen aandacht besteden aan het rouwen, en er ook aandacht aan besteden dat je kindje een plek krijgt in je leven. De verbinding met je kindje en ook het verlies en gemis, mag je verweven in je eigen leven. Dat maakt dat je weer verder kunt, ook ter ere van het kindje dat er zo kort was.
Mijn advies voor nu; Maak het zichtbaar, zodat je kindje een plek krijgt, misschien door een tekening te maken, met een echo foto op een altaartje wat je speciaal inricht, of in een gedicht, een lied, maak iets voor jouw kindje en vind je eigen vorm. Ik heb zelf veel getekend, zowel mijzelf en mijn tweelingbroertje, maar ook gedenkstenen gemaakt voor alle kindjes die ik ben verloren en deze staan op een speciale plek in huis.
Sta je zelf alsjeblieft helemaal toe om te rouwen, met alles wat zich aandient. Ik sta je graag bij in dit proces, ik weet hoe diep dit raakt maar ik weet ook dat je dit een plek kunt geven zonder de verbinding te verliezen met je kindje zodat er weer rust en ruimte komt in je leven en je weer verder kunt.
The wound is the place where the Light enters you. RUMI
Liefs, Wendie
Inmiddels weet ik dat ik ook niet echt hoef los te laten. Ik mag mijn kindjes anders vasthouden. De verbinding blijft, altijd. Die gaat voorbij het fysieke niveau. Dat is een grote troost voor mij geweest toen ik dat kon voelen tijdens mijn verwerkingsproces.
Ik ging op weg om dieper inzicht te krijgen in het waarom van mijn herhaalde miskramen. De vraag waarom leefde lang bij mij, en het proces van opnieuw zwanger worden en weer afscheid moeten nemen viel mij zwaar, fysiek gezien maar met name ook mentaal-emotioneel. Ik zocht hulp op dit gebied want ik voelde me diep eenzaam en depressief worden maar er was toen weinig hulp te vinden. Er was wel aandacht voor het fysieke deel, maar niet zo zeer voor het emotionele aspect, maar daar had ik juist het meeste hulp bij nodig.
Dus ik ging zelf op zoek naar manieren om mijn verliezen een plek te geven en er kwamen vele mooie mensen en effectieve methoden op mijn pad die me iedere keer een stukje verder hielpen. Ik ging in sessies Transformational breathing terug naar mijn eigen geboorte en ik herbeleefde het oorspronkelijk geboorte trauma waarbij ik in de buik afscheid heb moeten nemen van mijn tweelingbroertje. Dit geboortetrauma werkte direct door in mijn zwangerschappen, realiseerde ik mij, de angst voor verlies was zo groot dat ik het trauma als het ware herhaalde in mijn eigen zwangerschappen, onbewust. Door naar het oorspronkelijk trauma terug te gaan tijdens ademsessies heelde dit mijn oorspronkelijke verlies op diepe lagen.
Ik heb veel te danken aan The Rite of the Womb, een wonderschoon ritueel dat een Chileense vrouwelijke sjamaan de wereld heeft ingezet, waarbij oude pijn en angst en trauma’s opgeslagen in het bekkengebied kunnen worden losgelaten en waarbij je vrouwelijke kracht en je creativiteit wordt gereactiveerd. Ik geef deze rite nu zelf ook door aan zoveel mogelijk vrouwen. Opstellingen werk heeft mij geholpen om alle kinderen een plekje te geven in ons gezin, wat veel rust bracht en ik heb een rouwritueel doorlopen waarbij ik het afscheid op mijn eigen manier vorm kon geven. De opleiding tot Luisterkindwerker bracht mij in nog dieper contact met mijn kindjes, dit heeft mij veel inzichten en troost gebracht. Ik ben erg dankbaar voor alle mensen en nog vele andere methoden die op mijn pad zijn gekomen die me hebben geholpen alle fases van rouw goed te doorlopen.
Het is nu mijn missie geworden om vrouwen te helpen die hetzelfde hebben meegemaakt, om de hulp te bieden die ik toen zelf niet voor handen had. Ik heb daarom als miskraamcoach een effectief stappenplan ontwikkeld. Omdat ik weet hoe ongelooflijk diep dit raakt en dat het verlies je ook nog veel later plots kan overvallen. Maar ik weet ook dat het nooit te laat is, om te rouwen.
Voor mij is het een proces geweest van jaren. Maar ik weet ook dat het zo lang echt niet hoeft te duren. Dat zal voor iedereen anders zijn. Het voelt goed nu, alles is op zijn plek gevallen, zeker nu ik weet dat de verbinding er altijd is met zowel mijn tweelingbroertje als met mijn kindjes en deze is er ook altijd geweest. En dat mijn verlies en het innerlijke werk ongelooflijk veel moois heeft gebracht in mijn leven, mooie ontmoetingen en verbindingen, diepe inzichten, transformaties en het godsgeschenk van nog een zwangerschap toen ik 44 jaar was, van mijn dochtertje Katie die nu 4 jaar is. Iets waar ik eerder niet meer van durfde te dromen. Al het werk had letterlijk en figuurlijk ruimte gebracht op vele niveaus voor nieuwe geboortes, een dochter, en een wedergeboorte van mijzelf, en nieuwe vervullende werkzaamheden.
Misschien voel jij ook dat je er nog iets mee mag of moet doen, met je verlies. Misschien heb je het weggestopt, of huil je er juist nog heel veel om, of misschien juist helemaal niet. Of misschien voel je geen vertrouwen meer in je lichaam en ben je bang voor een volgende zwangerschap, of kamp je met angst of schuldgevoelens die maar niet weggaan. Misschien ben je gewoon doorgegaan met je leven, net als ik toen. Of ben je opnieuw zwanger maar voel je erg veel angst en kunnen extra echo’s je ook niet geruststellen. Ook dat heb ik meegemaakt. Weet dat je het niet alleen hoeft te doen en dat je er niet alleen voor staat.
Voel jij dat je er nog iets mee wil doen? Dan neem ik je graag mee op reis, om je bij te staan en er voor te zorgen dat je geen stappen overslaat in je proces, zodat er weer rust en weer ruimte mag komen, misschien voor een nieuwe zwangerschap of voor een andere symbolische geboorte, van jezelf, een mooi project, of een nieuw leven op een andere manier. We zullen aandacht besteden aan het rouwen, en er ook aandacht aan besteden dat je kindje een plek krijgt in je leven. De verbinding met je kindje en ook het verlies en gemis, mag je verweven in je eigen leven. Dat maakt dat je weer verder kunt, ook ter ere van het kindje dat er zo kort was.
Mijn advies voor nu; Maak het zichtbaar, zodat je kindje een plek krijgt, misschien door een tekening te maken, met een echo foto op een altaartje wat je speciaal inricht, of in een gedicht, een lied, maak iets voor jouw kindje en vind je eigen vorm. Ik heb zelf veel getekend, zowel mijzelf en mijn tweelingbroertje, maar ook gedenkstenen gemaakt voor alle kindjes die ik ben verloren en deze staan op een speciale plek in huis.
Sta je zelf alsjeblieft helemaal toe om te rouwen, met alles wat zich aandient. Ik sta je graag bij in dit proces, ik weet hoe diep dit raakt maar ik weet ook dat je dit een plek kunt geven zonder de verbinding te verliezen met je kindje zodat er weer rust en ruimte komt in je leven en je weer verder kunt.
The wound is the place where the Light enters you. RUMI
Liefs, Wendie
